Վերջին տարիներին շատ քիչ եմ լինում Երևանում։ Պատճառները շատ են, որոնցից մեկը թերևս այն է, որ այլևս չկա այն Երևանը, որով մի ժամանակ հիանում ու հպարտանում էի։

Դատարանները շրջապատելու հրահանգ տվողն ու դատավորներին իրենց գործառույթները իրականացնելուց փաստացի զրկելու գործողության հրահանգ տվողը հիմա էլ զրկում ու սահմանափակում է իր դատավորներին, դատախազներին, քննիչներին քննադատալու մեր իրավունքը:

Հայաստանի օրվա իշխանությունները այդպես էլ չհասկացան, որ Արցախից բռնի տեղահանված մեր հայրենակիցները ոչ թե ժամանակավոր ֆինանսական օգնության կարիք ունեն, որը հիմնականում չի համապատասխանում նրանց իրական կարիքներին, այլ իրական կարիքների գնահատման հիման վրա տրված երկարաժամկետ լուծումների:

Ես մնում եմ նույն համոզման, որ Բաքվի բռնապետը երբեք չի գնա ՀՀ-ի հետ խաղաղության։ Կա երկու ճանապարհ։

«Ռոսլին» արվեստի հանդեսը յուրահատուկ է հայ մամուլի մեջ: Հանդեսը ծավալուն աշխատանք է անում հայկական արվեստի պահպանման հարցում։ Անդրադառնում է հայ արվեստագետներին, հայկական արվեստի պատմությանը և գեղարվեստական կյանքում տեղի ունեցող կարևոր իրադարձություններին։ «Ռոսլին» արվեստի հանդեսի հիմնադիր խմբագիրն է հրապարակագիր ՎՐԵԺ ԱՌԱՔԵԼՅԱՆԸ։

Ժամանակին ազգակործան երկոտանին դատավորներին բնորոշեց որպես «պատերի տակ վնգստացողների» և վարչապետական դիրքերից հրաման-հարցում անցկացրեց՝ «Կա՞ տենց դատավոր, որ իմ ասածը չանի»… Չէ՛, չկա, վիժվա՛ծք…

Քարավանը դանդաղ առաջ էր գնում, բայց չգիտեի ուր էր գնում` դժոխքի շարունակությու՞ն, թե՞ երկրակորույս մոր գիրկ։ Անորոշ էր այս ճանապարհի ավարտը։

Բաքվում՝ շինծու դատավարության շրջանակներում վատացել է օրեր շարունակ հացադուլի մեջ գտնվող Ռուբեն Վարդանյանի ինքնազգացողությունը։

Այն ժամանակ էլ, իհարկե, միայն քաղաքական հավկուրությամբ տառապելու պարագայում կարելի էր նրան ու նրա ուղեկիցներին ու զինակիցներին ժողովրդավարական համարել, բայց քանի որ Փաշինյանն ու իր թիմը ձեռնտու էին «հավաքական Արևմուտքին», հատկապես վերջիններս սկսեցին հաճոյախոսություններ շռայլել, թե՝ «Հայաստանը ժողովրդավարության բաստիոն» է ու նման բաներ:

Հայաստանում Ֆրանսիայի արտակարգ և լիազոր դեսպան Օլիվիե Դըկոտինյին հարցազրույց է տվել «Ռադիոլուրին» և արել հայտարարություն, որն առնվազն տարօրինակ է, եթե չասենք ավելին: Նա, ըստ էության ասել է, թե Արցախը «նախկիններն են տվել», դեռ... 1991-ին, Ալմա Աթայի հռչակագրով: Բառացի. «... Նրանք, ովքեր պնդում են, թե Լեռնային Ղարաբաղն Ադրբեջանի մաս է ճանաչվել 2022 թվականին Պրահայում, ստում են, որովհետև Լեռնային Ղարաբաղը Հայաստանի կողմից Ադրբեջանի մաս է ճանաչվել Ալմա Աթայի հռչակագրի պահից սկսած»,-ասել է դեսպանը: